anayurt oteli'nden zebercet ve karşısına dikilen c.: atılgan'ın ruhunun iki kutbu.

c. gibi düşünerek yaşamak, içsel deneyim, itiraz (dorukta), psikanaliz kokusu ve süreklilik haline gelen babaya benzememe isteği ve kaçış.

bunları yazarken odama her an sistemin kırbacı uzanacak tedirginliğinde yazıyorum sevgili youreads ahalisi. kitap yorumu yaparken ki zamanımın sistem emirleri lehine kullanılmaya sırtını dönmesine neden olmasına mutlu bir c. de ben miyim?

otobüste okuyordum aylak adam'ı. çevre yolunda kitabı hafif kapatmış vaziyette iki kapağından iki elimle tutarken dışarıyı gözlemlemek için baktığımda yolun gidiş-geliş yönlerini ayıran kısma belirli aralıklarla dikilmiş ağaçlardan kiminin kuru kiminin yeşil oluşu, bana hayat sahnesinde insanların konumunu hatırlattı. çimlerin hareket halinde ilerleyen bu örüntüsü, ölen ve yaşayan insanlar gibiydi. aynı çimlerin üzerindeydik. sıralanıp gidiyorduk. ölenler-yaşayanlar örüntüsü, otobüsün hareketiyle eşdeğer konumdaki göreli zamandı. ölülerimiz bu gezegende, bizimle! uzamın içi: kuru - yeşil ağaçlar ve devinim...